Powernisażowo. Podziękowała.

Dziękuję:

Michałowi Bobrowi, który zapalił mnie do całego przedsięwzięcia i całej ekipie Formatów za to, że zrobili wszystko, bym mogła poczuć się u nich miło i wygodnie.

Damianowi za to, że pokazał światłem w mistrzowski sposób wszystko, co najlepsze w moich portretach.

BaseLove Trio za piękny koncert.

Mojej mamie i mojemu małżonkowi za to, że przez ostatnie kilka dni dali mi komfort myślenia tylko o wystawie i byli niezastąpieni przy korektach tekstów postów. Mojemu mężowi za to, że w ostatniej chwili okiełznał kryzys z kodami QR, by można było odkryć sekrety każdego portretu.

Mojemu synkowi Jasiowi - za transmisję na fb.

Mojemu synkowi Piotrusiowi - za to, że próbował przejąć na siebie odpowiedzialność za moją przemowę (największą bolączkę) i mnie wybawić.

Mojej córce Marii - za trzymanie mnie za rękę i ciepłe słowa "mamo, ale byłaś śmieszna" :)

Wszystkim moim przyjaciołom, którzy zjawili się, niosąc ze sobą wsparcie. Pozwoliło mi to oddychać pomimo ciężaru i ogromu przeżyć.

Wszystkim dzielnym dziatkom, które częstowały gości ulotkami.

Tym, którzy powiedzieli mi podczas wernisażu coś na kształt "uspokój się, nie będzie tak źle" i "no już, już... Nie było tak źle". Nawet, kiedy dobrze wiem, że to nie jest z prawdą "na ty" :-P

Wszystkim odpowiedzialnym za szereg moich około-wernisażowych wzruszeń.

Agnieszce N. za to, że powiedziała mi, dlaczego powinnam napisać skąd biorą się moje fake memories.

Dziękuję za zupełne niespodziewanki:

Ani M.- za wyświetlenie znienacka po wielu latach filmu ciepłych wspomnień.

Profesorowi Skarbkowi za niespodziewaną wizytę (po raz ostatni widzieliśmy się ponad dekadę temu przy okazji mojego dyplomu).

Aśce - przyjaciółce z czasów dziecięctwa mego, której nie widziałam od lat i jej nie rozpoznałam. Żywię wielką nadzieję, że mi wybaczy (zwalam to na paraliż racjonalizmu wywołany silnymi emocjami i stresem).

Ani Z. za inspirujące after-party.